- bellicosus
- bellĭcōsus ( duellĭc- ), a, um, adj. [bellicus], warlike, martial, valorous (mostly poet.; usu. of personal subjects; cf.
bellicus): gentes immanes et barbarae et bellicosae,
Cic. Prov. Cons. 13, 33:bellicosissimae nationes,
id. Imp. Pomp. 10, 28; id. Fam. 5, 11, 3; Caes. B. G. 1, 10; 4, 1; Sall. J. 18, 12; Nep. Ham. 4, 1; Hor. C. 2. 11, 1;3, 3, 57: provincia,
Caes. B. C. 1, 85; Quint. 1, 10, 20:civitas,
Suet. Gram. 1:fortissimus quisque ac bellicosissimus,
Tac. G. 15. — Comp., Liv. 37, 8, 4.— Trop.:quod multo bellicosius erat Romanam virtutem ferociamque cepisse, i. e. fortius,
Liv. 9, 6, 13:bellicosior annus,
a more warlike year, id. 10, 9, 10 (cf. the opp. imbellis annus, id. 10, 1, 4).— Adv. not in use.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.